Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Περί γουνοφόρων ζώων και άλλων «οικολογικών» ανησυχιών

 

«Μέμνασ’ απιστείν» («να θυμάσαι να αμφιβάλλεις») συνήθιζε να λέει ο Επίμαρχος

Picture 0 for Περί γουνοφόρων ζώων και άλλων «οικολογικών» ανησυχιών

Αν με τον όρο «πράσινη ανάπτυξη» εννοήσουμε τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας με οικολογική διάθεση, υπάρχουν πράγματα που αδυνατώ να κατανοήσω. Ή να το πω καλύτερα, καταστάσεις που αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως προσπάθεια εκ μέρους ορισμένων εταιριών να πωλήσουν προϊόντα τους, με το περικάλυμμα του δήθεν ενδιαφέροντος για την προστασία της υγείας μας.

Ομολογώ εκ προοιμίου, ότι στο γραφείο μου έχω μια πινακίδα με τη ρήση του Επίχαρμου «μέμνασ’ απιστείν» («να θυμάσαι να αμφιβάλλεις»). Ιδιαίτερα στη δημοσιογραφία, για να μη γίνει κάποιος άθελά του «βαποράκι» απόψεων που υπηρετούν συμφέροντα, προτιμώ να είμαι καχύποπτος παρά αφελής. Προτιμώ να κάνω λάθος λόγω καχυποψίας παρά λόγω αφέλειας, και να γελούν άλλοι εις βάρος μου.

Μετά από αυτήν την μακρά εισαγωγή, λέγω ότι άρχισα να πονηρεύομαι με κάποιες κινητοποιήσεις οικολόγων, πριν από χρόνια, όταν άρχισαν να στρέφονται εναντίον της γούνας και επιβολής της οικολογικής. Από έρευνα που είχα κάνει τότε, εύκολα διαπίστωσα ότι η λεγόμενη «οικολογική» γούνα, ήταν πλαστική. Κι ενώ μέχρι τότε ήταν φθηνή και είχε μικρή αγορά σε χαμηλά οικονομικά στρώματα του λαού, αιφνίδια περιβλήθηκε με το μύθο της οικολογικής κατασκευής, αύξησε την τιμή της και οι κυρίες δεν ντρέπονται πλέον να την φορούν, διότι δεν είναι πλαστική -που είναι- αλλά… οικολογική. Το υλικό από τα γουνοφόρα ζώα είναι ανακυκλώσιμο, το πλαστικό θέλει 200-400 χρόνια για να λιώσει.

Διάβασα προχθές μια ανακοίνωση οικολογικού αποκαλουμένου συλλόγου που εναντιώνεται σε επένδυση εκτροφής γουνοφόρων ζώων στη Δυτική Μακεδονία. Απάντηση δεν δίνεται ακόμη στο απλοϊκό ερώτημα, αν πρέπει να τρώμε κρέας από ζώα της στάνης ή πολύ περισσότερο του κυνηγιού ή του ψαρέματος. Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία, μόνον προς τα γουνοφόρα ζώα και όχι προς όλα τα ζωντανά στεριάς και θάλασσας;

Το δε επιχείρημα ότι βασανίζονται τα γουνοφόρα ζώα το θεωρώ αφελές. Κατ’ αρχήν, νομίζω πως υπάρχει γενική καταδίκη του τρόπου με τον οποίο σκοτώνονται οι φώκιες, ο οποίος προκαλεί μεν αποτροπιασμό σε μας, αλλά ενθουσιασμό στους κατοίκους της Αλάσκας, οι οποίοι διοργανώνουν και ειδικές τελετές. Αυτό να το καταδικάσουμε.

Αλλά, σκέφτηκαν οι κατά δήλωσή τους οικολόγοι, ποια είναι τα βασανιστήρια που υφίστανται τα ψάρια, όταν πιασμένα στο δίχτυ ρίχνονται στο κατάστρωμα του αλιευτικού κι εκεί αργά και βασανιστικά δεν μπορούν να αναπνεύσουν και με πόνο αφήνουν τη ζωή τους; Ή πιασμένο το ψάρι στο αγκίστρι χτυπιέται ενώ η μεταλλική αιχμή σκίζει σιγά-σιγά τις σάρκες του; Το έκανα λίγο «σασπένς», για να δείξω τις ομοιότητες και να ρωτήσω: Γι’ αυτόν τον βασανισμό, γιατί δεν ενδιαφέρονται;

Επί πλέον, αν οι συνθήκες εκτροφής των γουνοφόρων ζώων δεν είναι κατάλληλες ή ο τρόπος θανάτωσής τους, γιατί πρέπει να εφαρμοστεί η αρχή «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» και να απαγορευτεί η εκτροφή τους, αντί να απαιτηθεί να γίενται σε κατάλληλο χώρο και με τον κατάλληλο τρόπο; Και εν πάση περιπτώσει, επειδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται οι πράξεις μας (πλην του Αγίου Πέτρου που κρίνει αλλιώς) εκείνο που συμβαίνει είναι να πλουτίζουν οι κατασκευαστές πλαστικών που τα παρουσιάζουν ως οικολογικά και να κλείνουν επιχειρήσεις που προσφέρουν στην οικονομία της Δυτικής Μακεδονίας.

Εχθές, υπήρξε και κάτι άλλο της «πράσινης ανάπτυξης» που με προβλημάτισε. Στην προσπάθειά τους οι κυβερνώντες τον κόσμο να μας προστατεύσουν από θορύβους, περνούν έναν νόμο κατά της ηχορύπανσης. Καλό ακούγεται (όπως και όλα τα «οικολογικά»). Επειδή όμως είμαι καχύποπτος κι επειδή πάντα αναρωτιέμαι γιατί όταν «θέλουν το καλό μου», πάντα με βάζουν και πληρώνω, προσπαθώ να καταλάβω γιατί πάλι πρέπει να αδειάσω την τσέπη μου για «ηχομονωτικά κουφώματα και υαλώσεις»; (στο ίδιο νομοσχέδιο, που είχε έτοιμο η κα Μπιρμπίλη υπάρχει και απαγόρευση του θορύβου που προκαλούν οι καμπάνες των ναών!).

Οι νέες οικοδομές, μετά από «ακουστική μελέτη» θα πρέπει να έχουν τις παραπάνω ηχομονώσεις. Ρωτώ λοιπόν: Εγώ, λόγω φτώχειας ή επειδή δεν θέλω να κοιμούμαι με το κλιματιστικό σε λειτουργία, κοιμούμαι με ανοιχτά παράθυρα έξη τουλάχιστον μήνες τον χρόνο. Σε τι θα με ωφελήσουν τα ηχομονωτικά κουφώματα, όταν κάτω από το σπίτι μου μέχρι τις 3 τα ξημερώματα επί 10 μήνες το χρόνο (διότι έχει και φορητές θερμάστρες) δεκάδες θαμώνες των μπαρ θορυβούν υπερβολικά και ασταμάτητα; Το πρόβλημα της ηχορύπανσης δεν θα λυνόταν -σ’ αυτήν την περίπτωση- αν απλώς εφαρμοζόταν ο νόμος περί κοινής ησυχίας;

Κι ας πούμε ότι σε κάποιους δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας ο θόρυβος είναι μεγάλος. Σκέφθηκε κάποιος ότι θα μπορούσε πάλι να εφαρμοστούν οι νόμοι και να ελεγχθεί ο θόρυβος από χαλασμένες εξατμίσεις (θα καθάριζε και ο αέρας) ή κορναρίσματα;

Για να μη προχωρήσω και άλλο το θέμα, διότι θα έπρεπε να γράψω εγκυκλοπαίδεια, πρέπει να πω ότι δεν είμαι εναντίον των οικολόγων (θεωρώ τον εαυτό μου γνήσιο οικολόγο), αλλά εναντίον των «οικολόγων». Το δύσκολο είναι πώς να ξεχωρίσεις ποιος είναι άνευ και ποιος με εισαγωγικά.

Ο Μακεδών

voria.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: